Wit Winters Welkom

En dan is het plots voorbij. Op 5 januari om 12.00 zeiden onze telefoons, voor het eerst in twee jaar: "Welkom in Nederland, wat jammer dat we niet zo veel meer aan u kunnen verdienen."
We keken naar buiten en zagen een boel schepen en verder alleen maar zee. "Nederland, waar dan?" En toen, in de verte, een glooïng (een berg? zijn we zo lang weggeweest?) en een vuurtoren. Na een half uurtje kwamen de kranen van Europoort aan de horizon te voorschijn en waren we 'thuis'.

Het echte thuiskomen duurde toch wat langer. We waren weliswaar al een weekje in Europa, maar we maakten eerst nog een stop in Engeland en wel Southampton. Om 8 uur stonden we aan wal en bevroren onze oren. Het was koud, goed koud. Het zonnetje was er wel en na een tijdje buiten geweest te zijn was het toch aangenaam in de warmte. Engeland.
Het was gek in Europa te zijn (alhoewel Engelsen zichzelf een apart continent vinden en niet Europa) en we liepen plots door een modern winkelcentrum met allemaal voor ons bekende winkels. Wel veel sloerie-achtige vrouwen. Engeland dus. In de pub bestelden we bier en die van mij was lauw. Engeland!
En toen was onze laatste dag aan boord aangebroken. Eerst dachten we pas de 6e van boord te gaan, maar na een tijd bleek het toch de 5e te gaan worden. Wat? Paniek. We moeten nog een keer ping-pongen, we hebben nog bier, er liggen nog twee films en.... we komen tijd te kort! En dat na 4 weken niksen!

Om 16.00 bracht Leen (de Rotterdamse loods die met zwaar accent Engels sprak en onze boot 'Coral' steevast 'Korrol' noemde) ons de haven in. Ver daarin gingen we niet. Meteen aan het begin van de haven legden we aan en we keken onze ogen uit. Er waren geen mensen die werkten, overal reden robot-auto's met containers van terminals naar schepen en tilden robot-kranen zich een breuk. Op de kade veegde een man wat troep bij elkaar. We zaten te springen om van boord te gaan, maar de kapitein gaf aan dat het niet voor 18uur zou zijn. We gingen maar naar beneden om ons Laatste Avondmaal te ondergaan. We waren echter maar met zijn tweeen en geen Leonardo da Vinci te bekennen... Ray, de steward, gaf ons voor de laatste keer ijs met Hershey Chocosaus. Vlak tegen zessen kwam Ray ons zeggen dat we pas van 19uur van boord konden gaan en konden weer de familie thuis sms-en om te zeggen dat de plannen weer omgegooid konden worden. Bleven we wel eten, bleven we niet eten, wanneer komen we waar aan? Het thuisfront was een zenuwcentrum en wij waren gewoon zenuwachtig.
Om 19 uur zaten we in de Ship's Office met onze paspoorten in onze knuistjes en keken toe hoe de kapitein ruzie maakten met de worstleverancier over de kwaliteit van de salami. Ik werd erbij gehaald, maar mijn expertise ligt toch meer bij kaas en rauwe ham en dat zei ik ook. Toch moest ik een mening geven over de salami. Dat deed ik. De kapitein nam er geen genoegen mee.

En toen was de taxi er! We namen afscheid, belooften te schrijven en zouden elkaar missen en we zouden naar Kroatië, Roemenië en de Oekraine komen. En daar wandelden we de schommelende loopbrug af terwijl onze tassen door mensen naar de auto werden gedragen. We stonden plots op Nederlandse, bevroren bodem en besloten die niet te kussen (omdat uitleggen dat we nog later zouden zijn vanwege aan de kade vastgevroren lippen lastig zou zijn en ongetwijfeld vragen zou oproepen). De taxi snelde weg en 40km later en 112 euro (what the fuck!!) lichter stonden we op Rotterdam CS en kwamen er achter dat we konden OV Chipkaarten, die niet hadden, dat onze blauwe Postbankpassen niet werkten en dat we uiteindelijk moesten rennen voor de trein.

Nu zijn we 4 dagen thuis. En ja, het sneeuwt en ja, we vallen met onze neus in de sneeuw. We hebben ingezien dat we fietsen niet verleerd zijn en dat Haarlem erg veranderd, maar ook gelukkig ontzettend gelijk gebleven is.
Gisteren zat ik bij KX in de studio en heb verslag gedaan van onze reis tijdens de show.
En nu is deze reis voorbij, ons verblijf in Hong Kong was dat al langer.
We zijn weer thuis en iedereen is welkom om ons in onze natuurlijk omgeving te komen observeren.

Iedereen gelukkig 2010 en bedankt voor het trouw volgen van onze avonturen.

Tot zover, Uw Man (en ook vrouw) in Haarlem!!

P.S. we hebben momenteel nog geen internet thuis, dus reageren op mail gaat nog niet zo snel.

P.S. 2: deze reis werd mede mogelijk gemaakt door:
Richard (onze gids in Lijiang): naxiguide@yahoo.com
Migmar (onze gids in Tibet): migmartsring2000@yahoo.com)
Dhurba: (ons guesthouse in Chitwan, Nepal): info@sapanalodge.com
Sanjay (onze gids in Agra): shrisanjay2000@gmail.com
Raj (onze gids in Rajastan): chamundma@refiffmail.com