In de krant

Inmiddels, na een 17-urige treinreis, in Mumbai aangekomen. Maar eerst de dagen hiervoor.

Nadat we hoestend en proestend Jodhpur hadden verlaten, besloot onze gids/chauffeur/snor dat het tijd werd dat we het platteland gingen verkennen. "Rust", zo verkondigde hij, "en, schone lucht!"
Dat leek ons wel wat dus gingen we op weg over kleine smalle weggetjes (terwijl we continu 'chicken' speelden met tegemoetkomend verkeer) naar het kleine plaatsje Jojamar. Het was inderdaad een klein dorp alwaar de kinderen erg onder de indruk waren van twee blanke hoofden die de straten onveilig maakten en we hadden al snel een hele groep kinderen achter ons aan die alleen maar "Hello!" en "Namaste!" riepen. Ook wilden iedereen onze handen schudden. Onze chauffeur kende bijna iedereen en wat bleek, hij was vlak bij dit dorp opgegroeid en nu had hij iets om te tonen. De plaatselijke journalist was (natuurlijk) familie van hem en voordat we het wisten, werden we gefotografeerd terwijl we onze mond vol hadden met wederom een overheerlijke samosa (dit keer met hele chili-peper er in, die ik tot vermaak van de groep mensen om ons heen, zonder met mijn ogen te knipperen opat). Onze namen werden in het Hindi opgeschreven, want we zouden in de krant komen, hetgeen de volgende dag ook bewezen werd toen we een exemplaar van de lokale krant overhandigd kregen. Helaas was alles in het Hindi, was de journalist te laat met de foto, dus we hebben het kleine artikeltje maar laten vertalen. Er stond in dat Nederlandse toeristen Mark en Wytske genoten van plaatselijke lekkernijen terwijl we, zo werd ons verteld, vonden dat meer toeristen naar Jojamar moesten komen. Bij deze dus.

De volgende dag, na 's ochtends bijna nog even gezellig een klein beetje opgelicht te zijn, gingen we met chauffeur Raj op weg naar zijn geboortedorp. Dit was echt een gehucht en hier had men echt zelden buitenlanders gezien. Kinderen waren niet zo enthousiast als de vorige dag (heel verlegen) maar al snel liep het hele dorp uit om ons te bekijken. Overal werden we uitgenodigd voor mierzoete thee (die ik ook nog eens ergens omgooide) moesten we op de foto met een kersverse bruidegom en mocht Wytske in de keuken kijken hoe er chapati's gemaakt werden. Ik ging ook kijken en dat was gek natuurlijk. Mannen horen niet in de keuken!
Later die middag eindigden we bij de prachtige tempel van Ranakphur en die was heel erg indrukwekkend zeker binnen waar de 1444 marmeren pilaren net een dicht bos leken). We overnachtten in een mooi paleisje vlakbij en hadden wederom een 1001 nacht-achtige kamer. Eindelijk ook even weer wat sport gedaan door sportief (en voor gek verklaard door het personeel) in het ijskoude zwembad baantjes te trekken.

Op onze laatste dag met Raj werden we door de countryside richting Udaipur gebracht. Oorspronkelijk dachten we hier via de trein heen te gaan om er een paar dagen te blijven, maar dat was voordat we met chauffeur op weg gingen en zoveel mooie dingen gezien hebben. Maar goed ook. Echter, Udaipur was wel rustiger dan de andere steden en we konden zowaar rondlopen zonder verkopers en nauwelijks smog. Die avond met Raj gegeten en toen door hem, na hartelijk afscheid, op de trein gezet. En die treinreis verliep, met uitzondering van een uitgelaten (lees: luidruchtig) trouwerij-gezelschap in ons rijtuig, redelijk goed. De trein was schoon, de mensen aardig (en beschaafder dan bij de tweede treinreis) en er waren geen muizen te bekennen. Ook leuk was dat de trein op de minuut op tijd reed en aankwam in Mumbai. Zelfs de lokale bevolking was verbaasd!

Hier zitten we nog 2-3 dagen alvorens we op de boot stappen. Deze boot zal 13 december vertrekken en we denken de 11e op te kunnen stappen, maar daarvoor moeten we eerst een lokale snor bellen om dat te checken.

Tot zover, Uw Man in Mumbai.