Schommelend Schip

De dag in Malta was prachtig begonnen zoals jullie hebben kunnen lezen in de vorige blog. Aangenaam zonnetje en strakblauw. Later die middag werden we getrakteerd op de eerste regenbui in maanden. We konden ons niet herinneren wanneer we voor het laatst echt regen gezien hadden, maar het moet ergens in September in Hong Kong geweest zijn. Onze eerste stappen op Europese bodem waren nog geen paar uur geleden gezet of we renden van portiek naar portiek (vergezeld van gezellige Kerstmuziek die uit speakers in de winkelstraat klonk) ten einde droog proberen te blijven terwijl de regen uit de lucht kletterde. Ondertussen probeerden we te luisteren of de scheepshoorn klonk, want de kapitein had ons gezegd dat mochten we eerder moeten vertrekken, hij wel even op de scheepstoeter zou drukken. We vroegen ons af of we dat echt gingen horen en ik had voor de zekerheid ook maar mijn mobiele nummer achtergelaten, want dat leek me tegenwoordig toch een gangbaarder communicatiemiddel. De toeter ging niet en we kwamen op tijd, en zowaar nog droog(achtig) aan.
Die toeter ging wel de nacht er op. En hoe. Iemand had koffie over het (toeter)-paneel gemorst en rond 1.15 in de nacht klonk de hoorn lang en hard. Ik dacht dat we misschien over een Noordafrikaanse visser gingen varen en keek de duistere zee in. Niks. Ik nam me voor dit morgen aan Viorel (de Roemeens 2nd officer die wacht had) te vragen. Om 3.30 was het weer feest en dit keer ging de toeter niet uit. De dreunende galm klonk over alle dekken en terwijl ik me probeerde te herinneren aan welke kant we naar de reddingssloep moesten zei Wytske dat ze moe was en toch echt verder ging slapen en dat ik maar moest roepen als er echt iets was. Ik wandelde naar boven naar de brug om daar de kapitein in pyjama, maar ook twee electiciëns te zien rondrennen met zaklampen terwijl de 2nd officer tevergeefs op de toeterknop bleef drukken. De kapitein vertelde dat deze vast zat en dat we niet zonken. Terug in de hut vertelde ik dit Wytske die iets zei in de trant van : ‘Prima, ik ga slapen, maar kan die toeter uit ?’ Deze ging vlak daarna, na 15 minuten geloeid te hebben, uit.
De volgende ochtend hoorde we van de mopperende electrician over de omgegooide koffie eerder die dag en dat de electronica daar niet tegen kon. ‘Officers! What to do?’

Later die middag belde de kapitein ons om te vragen of we naar de officers lounge kwamen om te vieren dat de 2nd engineer zijn kleinkind jarig was. We dachten het verkeerd begrepen te hebben en besloten dat hij een 6e kleinkind er bij gekregen had. Toch niet. Zijn kleinkind was 6 geworden en als ware Oosteuropeanen besloot men dat dat een reden was om te drinken. Om 11:30.
De fles whiskey ging rond en omdat er geen bier was, hield ik het bij wodka-jus (in verhouding 60-40 dat later al snel 70-30 werd). Het was gezellig en het voorval van de nacht ervoor werd nog eens in geuren en kleuren verteld. Ik kwam er achter dat ik, in geval van echte nood, de reddingsboot aan stuurboordkant had uitgekozen en dat toch echt bakboord moest zijn. Kwamen we dus mooi mee weg! Een uur later was de whiskeyfles leeg en de wodka fles over de helft en merkten we voor het eerst hoe zeer het schip schommelde op de golven van de Middellandse Zee. We zwalkten op weg naar lunch, aten als wolven en zwalkten toen weer naar boven om een film te kijken. Die ochtend had de kapitein een loodsbootje omgekocht met een slof sigaretten om vervolgens even nieuwe DVD’s te regelen van een zusterschip dat de haven invoer omdat iedereen de andere DVD’s nu wel kende. Tussen de nieuwe, zat de Nederlandse film ‘Spion van Oranje’ met Paul de Leeuw en we hadden er niet alleen nog nooit van gehoord, maar vroegen ons ook af waarom een Chinese illegale filmhandelaar (bijna alle films aan boord van schepen komen uit China) de moeite had genomen om deze film in het assortiment op te nemen. We besloten de film alleen te kijken en niet te wachten tot de avond wanneer we met Viorel en Andrey (de Oekraïnse cadet) altijd films kijken. We beloofden dat als hij leuk en goed was, we ze dat zouden zeggen. 90 Minuten later besloten we de film zoek te maken en het nooit meer er over te hebben. Ondertussen schommelde het schip en slingerden we door de gangen. Later we op de brug keken we naar de vuurrode zonsondergang. De lucht kleurde een ontelbare hoeveelheid tinten rood, oranje en geel die werden uitgesmeerd over de horizon terwijl de bergachtige kust van Algerije zich scherp afstak tegen dit kleurenpalet. De praktisch strakke zee fonkelde in talloze weerkaatsende schitteringen en we bsloten dat het schip nog steeds schommelde op de niet (meer) aanwezige golven.

Vanavond hebben we Nieuwjaarsfeest aan boord en iedereen hoopt dat we de haven van Tanger dan verlaten hebben zodat niemand echt hoeft te werken. Wel moeten we afwachten of de storm op de Atlantische Oceaan geluwd is zodat we verder kunnen. We lopen inmiddels al 12 uur achter op schema. Of we dus de 5e thuis in Haarlem zullen aankomen is dus nog niet duidelijk.
Maar op weg zijn we zeker. We wensen iedereen een goed uiteinde en alvast de beste wensen voor 2010.

Tot zover, Uw Man op Zee.