Yabadabadoo!

Waar denk je aan bij Tibet (behalve Chinese onderdrukking)?
Eindeloze, kale vlaktes met kuddes grazende yaks?
Kan, maar op een enkel moment na, hebben we dit (nog) niet gezien.
Vooralsnog, en vooral de laatste paar dagen, was de natuur schitterend met eindeloze bossen in diverse herfstkleuren, kristalheldere (en soms echt lichtblauwe) riviertjes en enorme besneeuwde bergen. De stadjes worden ook wat minder groezelig en de hotelkamers gaan er zelfs op vooruit. Alhoewel iedereen nog steeds bijna van zijn fiets valt of tegen elkaar oploopt als ze ons, Westerlingen, zien lopen, merken we dat we richting Lhasa gaan en daar, zo zeggen onze gidsen, daar zijn Westerlingen. Hoera! Niet omdat we om aanspraak verlegen zitten, maar omdat we eigenlijk gewoon even een pizza willen!

Op dit moment is iedere lunch en dinner namelijk hetzelfde. Het bestellen gaat daarentegen wel gemakkelijk. De eerste keer liepen we dapper (en denkend aan onze diaree-remmers) een smoezelig restaurantje in. De vrouw aldaar schrok zich natuurlijk dood, maar we konden zitten op een van de wiebelige stoeltjes. Het restaurant zag er uit alsof er een dronken, met modder besmeurde yak had rondgerend, want alle muren waren vies en vol met dubieuze vegen. "Wat willen jullie eten?" vroeg de vrouw. "Pizza?" "Nee" en ze wees naar de keuken. Daar lagen allerlei soorten groentes en stukken vlees. Ik wees op wat aardappelen en zei: "Die, en pittig". Ik deed hetzelfde met een aubergine, tomaten en eieren. "En rijst". En 10 minuten later hadden we drie heerlijke gerechten voor onze neus staan en een trog rijst. We voelden ons stoer en bereisd en waren slechts EUR 3,5 lichter. En... we hoefden het toilet niet meer dan anders te bezoeken! Nu gaat het dus iedere dag zo. We wandelen, gadegeslagen door koks, een keuken in, viezigheid en aangekoekte resten negerend (Deb, don't worry we blijven vies van alles, maar het is hier of verhongeren of negeren) en duiken in de koelkast. Ik geef dan aan hoe ik het gekookt wil hebben en de koks knikken hard om het vervolgens toch te doen zoals ze het altijd doen. Gaat prima dus. Maar iedere dag, twee keer hetzelfde eten... Tijd voor pizza dus.

Met onze chauffeur is het trouwens lastig eten want die is een beetje een watje. Als er drie peppers in een gerecht zitten gilt hij: "Tai La, Tai La" ofwel, "Te Heet, Te Heet". Zelfs een menthol-kauwgumpje was too much voor hem! Samen met de gids lachen we hem dan uit en bestellen het volgende gerecht extra pittig.

Vanmiddag hebben we ons tweede klooster bezocht. Op dag 1 hadden we het grootste klooster, na het Potala Paleis in Lhasa, bezocht en nu was het de beurt aan het klooster in Bayi. Op kousenvoeten (de chauffeur piepte dat het te koud was) liepen we rond de op de grond biddende mensen en de gouden Buddha beelden. Via kleine trappetjes met dikke spijkers klommen we verdiepingen hoog terwijl onze chauffeur klaagde over de scherpe punten die pijn deden aan zijn voeten. Het uitzicht over de goudgele bomen en vallei was erg mooi en werd begeleid door het gehum en gechant van oude mensjes die aan het bidden waren terwijl ze aan enorme 'prayer-wheels' aan het draaien waren. Uiteraard wapperden de 'prayer-flags' in de wind en mopperde de chauffeur dat hij het koud had.

Al met al is Tibet erg 'Yabadabadoo' aan het worden. Wat?
'Yabadabadoo'!
Ja, de uitroep van Fred Flintstone (of zoals hij hier heet: Flet Flintstone) is Tibetaans en betekent: 'Heel Goed' (of 'Heel Lekker', als het om eten gaat).
Morgen naar Lhasa voor drie dagen.
Tot zover, Uw Man in Bayi, Tibet.