Bergafwaarts ging het bergafwaarts

Het is zaterdagochtend, vandaag zijn we een week onderweg! Mark had al de hele week een nare hoest, die niet minder werd. Hij roggelde er lustig op los. Natuurlijk niet zo erg, in China, maar van mij hoefde dat 'inburgeren' niet zo. Vooral 's nachts was het raak. Dus besloten we gisteren naar de dokter te gaan. Ook een avontuur natuurlijk.

We wandelden 's ochtends de oude stad in en vonden al snel een gebouw met een rood kruis erop. Door smerige ramen zagen we mensen met vieze witte jassen rondlopen en roken. Witte jassen = dokters! Binnen was het een soort 'house of horrors'. Vies, hier en daar een emaille bak water met een goor stuk zeep ernaast en een grote glazen pot met... ehm... geen idee. Het zag eruit als een kruising tussen een rode bloem en een stuk vlees. Het was net een ziekenhuismuseum. We mochten meteen naar een dokter (?) en zij keek met een oude zaklamp in Marks keel terwijl hij 'A' riep. Ze luisterde naar zijn ademhaling en was verder niet geinteresseerd in onze pogingen een en ander uit te leggen. Wel bleef ze maar een spuit-gebaar maken, maar een spuit, dat ging ons wat te ver. Mark kreeg een doosje pillen mee en een hoestdrank. Kosten: EUR 6,50. Bij het duidelijk maken hoe vaak de pillen ingenomen moesten worden, begon een Engels sprekend mannetje zich ermee te bemoeien. Nadat hij zich ervan had verzekerd dat Mark geen Swine Flu had, stelde hij zich voor als Richard the guide. Omdat we toch niets gepland hadden gingen we met Richard op weg. (Later natuurlijk trouwens nog wel even mijn moeder gebeld om te checken wat voor soort medicijnen we nou eigenlijk gekregen hadden, en het bleek 'gewoon' Westerse antibiotica.)

Op stap met Richard bleek ook erg avontuurljk. Om te beginnen was deze actie zo spontaan, dat het natuurlijk even duurde voor zijn chauffeur ons oppikte. We wandelde daarom wat door de oude stad en hij vertelde een en ander. De auto bleek uiteindelijk, zoals zo vaak in China, niet al te best. Maar hij deed het (nog). Op weg! Al snel waren we de stad uit, via allerlei onverharde 'shortcuts' (volgens Richard) en we kwamen door schattige dorpjes met oude Naxi muurschilderingen, mensen waren op de velden aan het werk (allemaal met de hand of met ossen of waterbuffels) en Richard had er vooral lol in om ons te wijzen op al het 'local fruit'. "Kijk, een Naxi-peer!" Hij wilde zelfs dat we een foto maakte van een appelboom en was heel geinteresseerd toen wij vertelden dat we die nou juist genoeg hadden in Nederland.

Onderweg kwamen we veel (Chinese) toeristen tegen die tochtjes op paardjes maakten langs het landweggetje. Wij gingen ook paardrijden, maar Richard verzekerde ons dat dat niet op een 'touristy' plek zou zijn, en hij had gelijk. De manege lag helemaal aan het einde van de weg, bij het laatste dorpje. Natuurlijk moest ik de paardjes even goed bekijken. Ze waren wel klein, maar ook sterk: ze deden me denken aan IJslanders. Waarschijnlijk rijden Mongolen ook op dergelijke paardjes? Alles was een beetje viezig, maar de paardjes zagen er goed doorvoed uit en ze hadden geen wonden. Ook hadden ze geen bit in: een halster met touw deed dienst als hoofdstel, dat sprak me ook wel aan. Dus hortsik! Daar gingen we. Een meneer van de manege liep met ons mee. Eerst door het dorpje, toen door het bos (prachtig!) en langzaam een heuvel op. Onze begeleider zong een mooi lied en kreeg er steeds meer lol in toen wij hem complimenteerde met zijn gezang. Bovenop de heuvel, met prachtig uitzicht over het meer, rustten we en kochten we wat lekkers voor onze brave paardjes. En toen weer terug! Dit was Marks paardrij-debuut en het ging heel goed.

Inmiddels was het 14.00 uur, en Richard stelde voor om eerst een berg op te gaan en daarna te lunchen. Vanaf de top zouden we mooi uitzicht hebben op Snowy Mountain (het begin van de Himalaya) en de rivier Jinsha Jiang (die een eind verderop de beroemde Tiger Leaping Gorge heeft gevormd). Op de stijle, onverharde weg naar boven kreeg het autootje het steeds zwaarder en stopte er uiteindelijk mee. Paard versus auto: 1-0. De motor was oververhit en de watertoevoer was gesprongen. Enorme rookwolken! 'Are you an engineer?' vroeg Richard ons. Altijd de geruststellende vraag die je van je gids wil horen... Richard zei dat we wel weer met het autootje naar beneden konden, dus de chauffeur lieten we achter om verder te voet naar het uitzichtpunt te gaan. Natuurlijk niet via de weg, maar via een 'shortcut'. Het werd een hele hike, die volgens Richard telkens nog maar 'a few minutes' zou duren. Om ons op te vrolijken en aan te moedigen wees Richard de hele tijd planten aan, Edelweiss was zijn favoriet. Wij hadden al snel iets van 'ja, leuk hoor! Weer Edelweiss... zijn we er al?!' Graag herinner ik de lezer er even aan, dat we helemaal niet voorbereid waren op een hike, nog niet hadden geluncht en dat Mark bovendien nog steeds driftig aan het roggelen was. Ook waren mijn schoenen langzaam aan het ontbinden. Maar, we bereikten de top (onder protest, maar toch) en ik doopte Richard, die kettingrokend, met zijn 46 lentes en versleten gympies de berg opstormde, om tot 'tough cookie'. Het uitzicht was prachtig, dat moet gezegd en weer terug naar beneden ging een stuk makkelijker. Alhoewel mijn bergschoenen nu dan toch echt aan het sterven waren.

In Hong Kong had ik al gezien dat er stukjes uit mijn zool vielen. Dus ik had heel slim bedacht dat ik die zware dingen dan na Tibet kon weggooien: scheelt mooi in de rugzak! Maar bergafwaarts ging het snel bergafwaarts met de bergstampers. Mark bleef maar 'valt wel mee!' roepen, maar uiteindelijk moest zelfs hij toegeven dat het geen doen meer was. De zolen raakten in een razend tempo los en ik redde net het autootje.

Het zielige autootje dronk al ons water terwijl we naar beneden gleden. We hadden een heerlijke 'late lunch' of 'early dinner' in een Naxi restaurant en Mark deed tussen de bedrijven door even zijn radio-interview. Terug in de stad moesten we eerst langs de garage. Het repareren van het autootje zou 'a few minutes' duren en zelfs na lang aandringen (en lang wachten) kregen we niet voor elkaar dat we met een taxi alvast weg mochten. Uiteindelijk werden we dan toch netjes weer afgezet waar we de dag begonnen waren.

Ik heb een paar nieuwe, oerlelijke bergschoenen gekocht en de oude neergezet naast een vuilnisbak. Met pijn in mijn hart. Al die hikes! Door de Alpen, de Pyreneen, Alaska, Nieuw Zeeland en de New Territories! Maar ik heb de tip van mijn neef Teun gevolgd: als je iets weg wil gooien, maar eigenlijk geen afscheid kan nemen, dan maak je er gewoon een foto van. En terwijl ik dat deed, vonden de Chinezen mij gek.

Zai-jian!

Wytske