Vriendelijke Oplichters?

En bang dat we van India waren! Straten met afval knie-diep, uitwerpselen die in rivieren door de goten stromen en overal kwaadaardige, bloeddorstige, op-geldbewuste Indiers die ons Westerlingen zouden bedriegen en oplichten. Nepalezen hadden boeken met tips om Noord-India te overleven. De beste tip: 'Go To South India' of 'Stay in Nepal'.
Tot de tanden bewapend en ingepakt in steriel plastic gingen we op weg
Na een paar uur rijden waren we bij de grens. Volgens de verhalen zou de Nepalese kant rustig en schoon zijn, koeien en geiten zouden poot in poot door de wei huppelen en iedereen zou er vriendelijk zijn. Aan de andere zijde wachtte het zwarte gevaar, het vuilnis en de drukte.
De waarheid daarentegen was dat de grens aan beide kanten druk, chaotisch en vies was. De paspoort controle geschiedde aan een bureautje op straat en twee chagrijnige Indiers stempelden lukraak enkele stempels in onze papieren. Een mannetje hielp met invullen en die had haast want behalve wij twee nam niemand de moeite om iets van papieren te overleggen. Nadat we van auto's gewisseld waren gingen we luid toeterend al slalommend om koeien, fietsen, brommers en enorme vrachtwagens op weg naar Gorakhpur, de grootste stad in de buurt van de grens. Buiten het stadje reden we toeterend door lege weilanden en (redelijk) lege wegen. Zelfs de troep langs de weg viel mee!
Na twee uur reden we al toeterende de stad in en werden getrakteerd op druk verkeer. Gekkenhuis!
We kwamen bij het station en nam het mannetje afscheid. TOET!
Op het station was het voor Indiase begrippen rustig want tussen de mensenmassa zagen we zowaar hele stukken van de grond. Er was geen toeristen-loket (althans, het was zo te zien lange tijd dicht), dus namen we plaats in de rij met dringende Indiers. Onze grote rugtassen zwiepten her en der een voorkruipende tulband tegen de grond en al snel waren we aan de beurt. Voor 3 euro kochten we twee kaartjes naar Varanasi. De kaartjes zelf waren een raadsel. Er stond geen treinnummer op, geen vertrektijd en geen stoelnummer. Navraag bracht ons op perron 4 alwaar nog enkele Westerse hoofden ons vroegen of wij dan wisten wanneer de trein toch zou vertrekken. Geen idee. We vroegen willekeurige Indiers en die zeiden lukraak 'Yes' of 'No'. Uiteindelijk ging onze trein dus van perron 1. Aldaar was volkomen onduidelijk waar we in moesten stappen. Ook hier wist niemand of dit de trein naar Varanasi was. Gelukkig, een perronwachter annex conducteur annex mannetje dat een blauw jasje aan had bracht uitkomst!
Ja, we moesten met deze trein en konden in wagon 10 op stoelen die en die zitten. Hij wapperde met een papier, keek gewichtig en Indiaas en toen was het goed.
We zaten in een drukke coupe met overal rondhangende mensen. 6 Bedjes per blok, alhoewel het meerendeel niet uitgeklapt was. In principe zouden er maximaal drie per bedje/bankje moeten zitten, hetgeen betekende dat er ongeveer 11 man zat.
Na een tijd kwam 'onze' conducteur langs en controleerde alleen de kaartjes van de Westerlingen. En toen bleek dat we daar helemaal niet konden zitten. Wie had ons hier heen gestuurd? Nee, hij was het echt niet. We moesten weg OF..... verrassing, we konden het verschil aan hem bij betalen. Nadat iedereen 150 rupee (2 euro) lichter was, zaten we plots wel goed. Om ons heen werd gelachen en na 3 uur in India geweest te zijn, waren we al opgelicht. Zouden de waarschuwingen toch kloppen?
Na 5.5 uur kwam de trein precies op tijd in Varanasi aan en werden we op het perron door onze (vanuit de trein opgebelde) vrienden van het Radisson opgewacht. Hoera!

Volgende dag een tour door de stad gemaakt en diverse tempels bezocht. Ze verschilden allemaal van elkaar en waren zeer interessant. Vooral een hindu-tempel waar allerlei mannen in oranje (Hup, Holland, Hup) aan helige teksten het voordragen waren. Sommige mensen kwamen op ons af om te zeggen dat ze het leuk vonden dat we interesse toonden. Niemand moest iets van ons en met de troep viel het ook wel mee.
Die avond maakten we een boottocht over de Ganges terwijl de gebeden over het water schalden en tientallen kaarsjes op het water in de duisternis verdwenen. Vederop draaiden de verbrandingsstapels op volle sterkte en werden de lichamen achter elkaar aangedragen. De rookwolken hingen dik boven de oever, maar we roken verder niets. Zelfs de Ganges, toch het grootste open riool ter wereld, stonk niet of nauwelijks. Na de boottocht besloten we even een kort bezoek te maken aan de kapper om mijn haar weer wat te kortwieken. Met de nadruk op kort, want de kapper zette de tondeuse er op en 1,5 seconde later was de achterkant van mijn hoofd kaal. Vlak daarna zat er geen haar meer op mijn hoofd!
De volgende ochtend vroeg (lees: 6 uur) zaten we weer op een boot met onze gids terwijl we de ochtendrituelen aanschouwden. Dappere (ook wel: levensmoe) Gekken sprongen in het water en trokken heilige baantjes. Anderen 'wasten' zichzelf of hun kleren en af en toe sprong er zelfs een vis (hoeveel ogen die dan had, hebben we niet kunnen zien) omhoog. Terwijl de zon opkwam en de Morning Prayers uit luidspeakers op ons neerdaalden besloten we dat Varanasi eigenlijk wel meeviel.
Zelfs nadat we met de gids door de kleine, kronkelige met vuilnis en koeienpoep besmeurde achteraf straatjes (schoolgaande kinderen, fietsen en koeien ontwijkende) liepen op weg de Golden Temple en alles toch echt wel smerig was, had het erger gekund. De mensen zijn vriendelijk en niet al te opdringerig en we zijn pas drie keer een klein beetje opgelicht!
Zojuist kaartjes geregeld voor de trein naar Agra.
Tot zover, Uw Man in Varanasi.